Over ogen

Het begon met een verhaal in een Engelse krant. De verkopen in brillen zijn daar verviervoudigd. Brillen zijn weer sexy. Spectacles + sexy = spexy. En toen zag ik Winston Gerstanowitz met zo’n zwarte sixties bril. Brexy dus. Het leek me hét moment om weer een bril aan te schaffen. Er was immers ooit een tijd dat ik elke week een andere bril droeg op tv. Wel idioot natuurlijk, elf jaar geleden m’n ogen laten laseren, zo’n bril is technisch niet nodig, dus dan maar één met vensterglas.

Ik bel mijn oude vriend Kees Verhey van Wijk in Den Haag. Hij heeft tijdens AVRO’s Service Salon, de Vijf Uurshow en Catherine altijd mijn brillen verzorgd. “Misschien moet je toch maar even langskomen op de zaak,” zegt hij, “dan kan ik je even doormeten.”

Ik nog protesteren, nergens voor nodig, ik ben toch gelaserd? Als Kees vanachter de meetapparatuur vandaan komt , vraagt hij, bleek om de neus: ”Hoe ben je hier eigenlijk naar toe gekomen?” “Met de auto natuurlijk.” “Nou vrouwtje, neem van mij aan, je bent een gevaar op de weg. Met je ene oog zie je heel weinig en het andere is ook niet te best.”

“Maar hoe kan dat nou, ik ben toch gelaserd?” “Ja, elf jaar geleden. Je ogen veranderen intussen. Eigenlijk zouden die laserklinieken hun patiënten elke twee jaar moeten controleren op sterkte en kwaliteit van het hoornvlies, maar dat doen ze niet. En jij dacht natuurlijk dat je nog goed zag.” Ik schrik echt. Je wordt weggestuurd bij zo’n kliniek met de mededeling dat je nu voor altijd van een bezoek aan de opticien af bent. Toen ik ooit terugging omdat ik last had van dansende letters op het papier, was dat allemaal onzin en werd ik weggelachen.

“Een laserbehandeling is een onomkeerbare ingreep,” leert Kees me. “De laatste tijd gebeuren er nogal wat ongelukken mee. Er wordt zo veel geld in verdiend, dat het er niet zo veel toe doet of degene die lasert een oogarts met veel ervaring is of niet. Ze hebben jouw ene oog op lezen gelaserd en je andere op in de verte kijken. Je hersens moeten zich de hele tijd aanpassen, ze hinkelen als het ware van het ene oog naar het andere. Je wordt daar ongemerkt doodmoe van.”

Dat viel bij mij nogal mee, maar toch. “En ik ga ook een computerbril voor je maken,” zegt Kees, ”je werkt zeker wel met een scherm?” Natuurlijk werk ik uren per dag op een computer. Inmiddels gebruik ik de speciale computerbril en ik moet zeggen: er gaat een wereld voor me open. Maar nu de brilreactie afwachten in de omgeving. Het is toch heel wat, ineens weer een bril. Ik ga de straat op, maak her en der praatjes en er is niemand die wat van m’n bril zegt. Hoe kan dat? Hebben ze m’n brillengezicht nog zo in herinnering? Dan maar leuk aan mijn lief via Skype m’n nieuwe bril laten zien. Hij ziet me verschijnen en valt van schrik van z’n stoel.

“Je lijkt op een schooljuffrouw die ik had!” Ok, je kan niet alles hebben, maar ik kan nu wel weer risicoloos autorijden. Enne, o ja, een hoop mensen zijn veel minder jong dan ik dacht. Nooit hun rimpels gezien. En mijn tuin is ook groter. Enfin, niet voor niks naar Den Haag geweest.


Dit klopt als een bus. Ik heb een paar jaar geleden ook een laserbehandeling gehad en zie de laatste tijd slechter.
Ik ga een bezoek aan de opticien brengen. Ik dacht dat ik na de laserbehandeling nooit meer een bril nodig had. Als ik had na gedacht had ik beter moeten weten. Je ogen gaan achteruit als je ouder wordt.


Catherine and Catherine.nl are registered trademarks of Catherine Keyl BV. All rights reserved.